10. Fatalne błędy

Raz, dwa, trzy. Kilka głębokich wdechów i świat przestał się kręcić. Michał podniósł się z łóżka i ku wielkiemu zaskoczeniu stwierdził, że czuje się całkiem rześko. Po takich ilościach wypitego alkoholu powinien mieć potwornego kaca, i tak go ma, ale nie tak przerażającego jak można by to było sobie wyobrazić.

Ostatni tydzień był dla niego strasznie męczący. Zaczęło się od niedzieli, kiedy to odprowadził Enzo do Domu Dziecka, później się zalał, a na końcu dostał pouczającą gadkę od Magdy. Zranił jej uczucia, ale on sam nie wiedział czego chce, dlatego to wszystko wychodziło tak niezręcznie. Nie umiał się zdecydować.

Kolejne dni wcale nie były łatwiejsze, bo ciężko pracował na treningach, był na Węgrzech, aby rozegrać mecz ze Skrą, Wiktoria odwiedzała go w najmniej odpowiednich momentach, przez co nieco zaniedbał Enzo. Chłopak nie lubił rudowłosej, a ona, choć twierdziła, że to dziecko jest najsłodszym na świecie, to wcale nie była przekonywująca. W dodatku Magda przestała się do niego odzywać. No i jak w takiej sytuacji zachować się przyzwoicie? Jedynym wybawieniem była szklanka wódki, która zawsze uspokajała jego skołatane nerwy.

Dziś, po raz kolejny Michał miał zabrać Enzo do siebie na weekend. Pomysł iście szalony, bo nie miał z kim go zostawić podczas meczu. Chciał go wziąć do siebie, bo mały bardzo to lubił. Kiedy dłużej o tym myślał, stwierdził, że może jednak powinien go zostawić w ośrodku. Na pewno by to zrozumiał, ale wówczas zaczęłyby się pytania o Magdę.

Michał wziął głęboki wdech i dźwignął się z łóżka. Czas na prysznic, śniadanie, trening, a później przejdzie się do Enzo i poważnie z nim porozmawia.

Była ładny, aczkolwiek nieco chłodny dzień. Michał nie miał zapału do pracy, a myśl, że zaraz rozczaruje tego trzyletniego malucha dołowała go jeszcze bardziej. Po raz kolejny przez myśl mu przeszło, że nie nadaje się na ojca. Że jego praca, status, stan emocjonalny nie nadają się do ojcostwa. Przerażało go to, bo przecież musiał przejść odpowiednie testy, które na pewno wykryją jego niekompetencję. A w dodatku niebawem czekała go wizyta domowa z ośrodka adopcyjnego. Do tej pory wszystkie testy przechodził pomyślnie, bo przecież był zdrowy, psychikę także miał w porządku, ciągle utrzymywał, że jest w związku z kobietą, ale teraz wszystkie kłamstwa wyjdą na jaw i piękna bajka o posiadaniu rodziny pryśnie niczym bańka mydlana.

- Dzień dobry! – Kiedy Michał opuszczał halę treningową, zauważył, że przy samochodzie czeka na niego Wiktoria. Uśmiechała się do niego promiennie i wydawać by się mogło, że jest to jedyny przyjemny akcent tego dnia.

- Cześć. A co ty tutaj robisz?

- Postanowiłam zaprosić cię na obiad. Na pewno jesteś bardzo głodny. No i nie wyglądasz najlepiej.

- Źle spałem.

- Może następnym razem ci potowarzyszę, co? Przy mnie zaśniesz jak dziecko – zaśmiała się.

- Odnośnie dzieci… Właśnie idę do Enzo.

- Oh, doprawdy? – rzekła, a mina jej wyraźnie zrzedła.

- Chciałem go zabrać na weekend, ale nie mam z kim go zostawić podczas jutrzejszego meczu.

- Szkoda…

- Tak, zawiodę go. A może ty mogłabyś, co?

- Ja?!

- To tylko kilka godzin. Z rana muszę wpaść tutaj na godzinę – powiedział, pokazując halę. – Nieopodal jest park. Moglibyście na mnie w nim zaczekać. Enzo jest super grzeczny, będzie się bawić w piaskownicy. Później pójdziemy do mnie na obiad i wrócimy wieczorem na mecz.

- Sama nie wiem…

- Błagam, Wiki!

- Hm… No dobrze – odparła niechętnie. – Nie potrafię ci odmówić.

- Naprawdę? Matko, jesteś boska! – Michał chwycił dziewczynę w ramiona i mocno ją uściskał.

- Mój kochany, tutaj, tutaj – zaśmiała się, pokazując na swój policzek. Siatkarz bez zawahania ją pocałował, co Wiktoria przyjęła szerokim uśmiechem.

- Michał, ja nie chcę z nią być! – krzyknął Enzo, tupiąc nóżką.

- Uspokój się. Zrozum, że musisz zostać pod czyjąś opieką. Pójdziesz z Wiktorią do parku, pobawisz się, a później pójdziemy na obiad.

- Ja nie chcę!

- Enzo! – Michał po raz pierwszy poniósł głos na chłopca i było to dla niego wielkim zaskoczeniem. Spoglądał w przestraszone oczka trzylatka i zrozumiał, że popełnił błąd. Enzo był mały i nie pojmował wielu rzeczy. Powinien mu to jasno wytłumaczyć. – Przepraszam. Chodź do mnie. – Winiar kucnął przed malcem i wyciągnął do niego ramiona. Enzo niepewnie podszedł do siatkarza, nie spuszczając z niego wzroku. – Przepraszam, nie chciałem na ciebie krzyczeć. Chcemy być rodziną, prawda? – Enzo pokiwał twierdząco główką. – Muszę zapewnić ci opiekę dorosłej osoby. Nie mam rodziców, ani rodzeństwa. Nie mam żony, która mogłaby się tobą opiekować. Jestem sam i czasami bardzo trudno mi jest wszystko pogodzić. Bardzo się staram, ale jak sam widzisz, nie zawsze mi wychodzi. Musimy się wspierać, Enzo. Wiem, że nie lubisz Wiktorii, ale to fajna dziewczyna. Sam się niebawem o tym przekonasz.

- A Magda?

- To bardzo skomplikowana i delikatna sprawa. Magda… Ona chyba mnie nie lubi.

- A mnie?

- Ciebie uwielbia. Wszyscy się kochają. Jednak nie mogę poprosić jej o pomoc. Proszę, zrozum to.

Enzo patrzył na Michała, a po chwili pokiwał lekko głową. Wielki kamień spadł z michałowego serca. Mocno przytulił do siebie chłopca, poczym rzekł:

- Weź piłkę i zabawki. Pobawisz się w parku zanim wrócę.

Po chwili usłyszeli dzwonek. Enzo pobiegł do pokoju po zabawki, a Michał poszedł otworzyć drzwi. W progu stała Wiktoria w dopasowanych, ciemnych spodniach i eleganckiej bluzce z cekinami. Na ramiona miała zarzuconą marynarkę oraz dużą modną torbę.

- Gotowi?

- Prawie. Enzo, idziesz?!

Chłopiec pojawił się w przedpokoju z plecakiem i piłką pod pachą. Michał ubrał mu kurteczkę i wszyscy razem poszli w stronę parku.

- Okay, to ja idę na halę. Nie będzie mnie z pół godziny – powiedział Michał, stawiając na ławce plecak chłopca oraz butelkę z sokiem dla niego. – Postaram się to szybko załatwić. Poradzicie sobie?

- Jasne – odparła Wiktoria, uśmiechając się do chłopca.

- Enzo. – Michał kucnął przed malcem. – Bądź grzeczny, dobra? Wiktoria będzie siedzieć na tej ławce, a ty masz się bawić na placu zabaw. Ciągle ma cię widzieć, jasne?

- Yhym.

- Nie zawiedź mnie. – Michał pocałował go w główkę, poczym zabrał swoje rzeczy i ruszył w kierunku hali.

- Dobra, mały – powiedziała Wiktoria, siadając na ławce. – Idź się teraz pobawić z innymi bachorkami, a ja sobie tutaj posiedzę i odpocznę. Jasne?

Enzo wziął piłkę pod pachę i wystawiając rudowłosej język poszedł w kierunku placu zabaw.

Wiktoria z obudzeniem i niedowierzaniem pokręciła przecząco głową, poczym wyjęła z torebki telefon komórkowy i zatelefonowała do swojej najlepszej przyjaciółki.

***

- Jestem pewien, że ci się u nas spodoba.

Magdalena nie lubiła bezczynnie siedzieć w domu. Była w Bełchatowie już wystarczająco długo, aby zacząć rozglądać się za jakimś etatem. Pieniądze szybko się kończyły, a trzeba było za coś żyć. Rozesłała kilkanaście podań, złożyła dokumenty w kilku instytucjach. Miała nadzieję, że gdzieś znajdzie się miejsce dla młodej pani psycholog.

- Mamy bardzo młodą i sympatyczną kadrę. Może jedynie pani Kwiatkowska od matematyki jest nieprzyjemna, ale do niej można się przyzwyczaić – zaśmiał się młody, wysoki blondyn.

Po wielu próbach Magda wreszcie otrzymała pracę. Uwielbiała pracę z dziećmi, specjalizowała się w tej dziedzinie, dlatego posada szkolnego psychologa bardzo jej odpowiadała. Miała za sobą już pierwszy dzień. Wydawało się jej, że zrobiła dobre wrażenie na dyrektorce szkoły podstawowej. Była młoda, dynamiczna, szybko wzbudzała zaufanie u dzieci, dlatego nikogo nie powinien dziwić fakt, że zawód ten był wprost stworzony dla Magdaleny. Dziewczyna szybko zyskała sympatię kolegów i koleżanek z pracy, a zwłaszcza trzydziestodwuletniego, blondwłosego Kajtka, nauczyciela języka angielskiego.

- Bardzo się stresowałam. Dyrektorka wyglądała na miłą, ale to szefowa, więc wzbudza respekt.

- Pani Kornelia jest mega sympatyczna! Pierwsze wrażenie może być mylne. Zobaczysz, że niebawem będziecie sobie mówić po imieniu. To równa babka. Sam byłem zaskoczony, kiedy mojego pierwszego dnia podeszła do mnie i powiedziała, że niezłe ciacho ze mnie – zaśmiał się, a na jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki.

- Mam nadzieję, że szybko wdrążę się w pracę szkoły.

- Niczym się nie przejmuj. Jakbyś potrzebowała jakieś pomocy, to pamiętaj, że urzęduję w sali numer pięć.

- Pamiętam, pamiętam. Nie da się o tym zapomnieć, bo w twojej klasie zawsze kłębią się dzieci.

- To prawda. Nie wiem czemu, ale te maluchy mnie uwielbiają – powiedział z uśmiechem. Przeczesał dłonią swoje jasne pukle i posłał dziewczynie nieśmiałe spojrzenie.

- Oj, chyba doskonale wiesz czemu – zaśmiała się.

- Dobra, nie gadajmy o pracy. – Machnął ręką podnosząc z parkowej alei patyk i rzucając go Oscarowi w dal. – Fajnego masz tego psa.

- Wiem. To mój najlepszy przyjaciel.

- Jak będziesz miała ochotę, to możesz mnie jeszcze zaprosić na spacer – zażartował. – Z pewnością nie odmówię.

- To chyba mężczyzna powinien zaprosić kobietę na randkę.

- Randkę? Masz ochotę na randkę? Dla mnie bomba!

- Nie to miałam na myśli – zaśmiała się serdecznie. – Ale jak znajdziesz czas to chętnie się z tobą spotkam.

- Wiedz, że będę o tym pamiętać. I żebyś później nie żałowała.

- Jasne – zachichotała.

Znajomi szli ramię w ramię przez park, żartując i rozmawiając na przeróżne tematy. Towarzyszył im rozbawiony Oscar, który skakał i biegał wokół nich domagając się zabawy. Kajtek nie był odporny na psie uroki i chętnie wariował z czworonogiem, siłując się z nim i drocząc.

Magda przyglądała się temu z wielkim rozbawieniem. Znała Kajtka zaledwie kilka dni, ale wiedziała, że to dobry chłopak. Czuła z nim nić porozumienia, która mogła się przerodzić w prawdziwą przyjaźń.

Nagle Oscar zaczął zachowywać się bardzo nerwowo. Stanął jak wryty, a wzrok utkwiony miał w stały punkt, gdzieś za wysokimi krzakami. Magda starała się odwrócić jego uwagę, bo spodziewała się, że zza krzaków wyjdzie zaraz jakiś inny pies, ale Oscar nie dał za wygraną. Nagle zaczął biec w tamtym kierunku, kompletnie nie zważając na krzyki właścicielki.

- Oscar! Stój! – Magda oraz Kajtek ruszyli na psem, ale nie byli w stanie go dogonić. Przedarli się przez wysokie krzaki i wyszli wprost na niewielkie oczko wodne znajdujące się w parku.

- Enzo!

Widok odebrał Magdalenie dech. Poczuła bolesne ukłucie w żołądku. Bez zastanowienia wskoczyła do wody i podążając za psem ruszyła ku tonącemu chłopcu. Malec wdrapał się na psi grzbiet i razem ze złotym labradorem podpłynął bliżej brzegu, gdzie Magda oraz Kajtek mogli do wyłowić.

- Boże Święty! – Brunetka padła na ziemię i przytuliła do piersi chłopca. Enzo zaczął bardzo głośno płakać i kaszleć. Był przerażony, serduszko biło mu jak oszalałe.

- Wszystko w porządku? – Zatroskany Kajtek zdjął z ramion sportową kurtkę i opatulił nią zmarzniętego chłopca.

- Tak, dziękuję ci. To dziecko mojego sąsiada. Musimy go znaleźć.

- Pomogę ci. A może powinniśmy pojechać na pogotowie?

- Tak, to dobry pomysł, ale najpierw musimy znaleźć Michała. Na pewno gdzieś tu jest.

- W porządku. Daj mi go. – Kajtek przejął od mokrej dziewczyny chłopca i trzymając go na rękach ruszył za Magdaleną. Obok chłopaka bacznie stąpał Oscar, widocznie przyjęty losem swojego małego przyjaciela.

Nie musieli długo szukać. Wokół placu zabaw biegała Wiktoria oraz zatroskany Michał. Przy pomocy kilku nastolatków wołali Enzo. Sytuacja była napięta, ale kiedy tylko Magda oraz Kajtek pojawili się obok nich całe zdenerwowanie się ulotniło, ustępując miejsca uldze.

- Enzo! Boże! Tak się martwiłem! – krzyknął Michał, odbierając od blondyna dziecko. Mocno przytulił go do piersi, starając się go uspokoić i pocieszyć. – Już wszystko dobrze. Nie płacz.

- Michał, czy ty jesteś poważny?! – Magda długo ukrywała swoje emocje, ale dłużej tak nie mogła. Miała do powiedzenia Winiarowi kilka cierpkich słów. Nie rozumiała jak może być tak nieodpowiedzialnym, zwłaszcza kiedy stara się o adopcję. – Co z ciebie za ojciec! Enzo o mało się nie utopił! Powinieneś go pilnować, strzec jak oka w głowie, a ty co?! Znalazłeś sobie laskę i o dziecku zapomniałeś?!

- Magda, to nie tak.

- Guzik mnie to obchodzi, rozumiesz?! Powinnam teraz donieść na ciebie do ośrodka. Jesteś niedopowiedziany!

- Dopiero przyszedłem. Zostawiłem Enzo pod opieką Wiktorii – powiedział, spoglądając złowrogo na rudowłosą dziewczynę. – Dlaczego spuściłaś go z oka?! Zaufałem ci! Sądziłem, że potrafisz przypilnować trzyletnie dziecko!

- Przepraszam cię, Michał. Patrzyłam na niego, naprawdę. Ale on nagle zniknął, nie wiedziałam dokąd poszedł. Myślałam, że się ze mną droczy i gdzieś się schował. Skąd mogłam wiedzieć, że pobiegnie za piłką i wpadnie do wody.

- To dziecko! Musisz przewidywać takie rzeczy!

- Przepraszam, Michał.

- Nie obchodzą mnie twoje przeprosiny. Nie chcę cię znać, rozumiesz. Przesadziłaś. Nie jestem w stanie odzyskać do ciebie zaufania. Odejdź.

- Ale Michał…

- Odejść stąd, Wiktoria – wrzasnął.

- Słuchajcie, nie chcę się wtrącać – powiedział Kajtek. – Ale uważam, że takie kłótnie w obecności roztrzęsionego dziecka są nie na miejscu. Powinniście to załatwić między sobą na spokojnie. Zabierz chłopaka do domu, zmień mu ubranie, aby się nie rozchorował.

Michał przytaknął nieznajomemu. Oddał mu kurtkę, a Enzo opatulił swoją bluzą.

- Mam nadzieję, że nic złego mu się nie stanie – powiedziała Magda, spoglądając na Winiarskiego.

- Na pewno nie.

- W takim razie do zobaczenia. Wpadnę do was później.

Michał oraz Enzo ruszyli w swoją stronę. Magda oraz Kajtek przystanęli i patrzyli, jak siatkarz i chłopiec się oddalają.

- Dzielny z ciebie pies – rzekła, spoglądając na zwierzaka. Oscar zamerdał ogonem z zadowoleniem.

- Proszę. – Kajtek zarzucił na ramiona dziewczyny swoją kurtkę. – Odprowadzę cię do domu. Mieszkasz niedaleko, prawda?

- Tak. Chodź, zapraszam na gorącą herbatę. Myślę, że znajdę dla ciebie jakieś suche ubranie. Mam kilka starych rzeczy taty.

- Byłoby super – odparł z nieśmiałym uśmiechem.

__________

Okay, dostałam trzy nominacje do Lebster Award. Pozwólcie, że odpowiem na Wasze pytania (tak aby zaciekawić ewentualną ciekawość), ale nie będę przesyłać tego tasiemca dalej. Bo to bez sensu. Zaczynam:

Pytania od Karoliny:

1. Czego nienawidzisz robić? Zmywać naczyń.

2. Co sprawia, że się uśmiechasz? Niespodzianki.

3. Wolisz miasto czy wieś? Miasto.

4. Twoje wymarzone miejsce na wakacje to... Madryt.

5. Jaki sport jest według ciebie najnudniejszy? Piłka ręczna.

6. Jakie dyscypliny sportowe najbardziej lubisz? Piłka nożna, siatkówka, tenis.

7. Co sądzisz na temat dopingu w sporcie?? Powinien być dozwolony czy raczej dalej zabroniony? Zabroniony.

8. Ulubiony sportowiec? Mesut Ozil.

9. Wymarzony zawód... Tłumacz języka niemieckiego.

10. Ulubiony film... Mam kilka. Generalnie wolę książki :)

11. Bez czego nie wyobrażasz sobie swojego życia? Bez rodziny.

Pytania od Ewelek:

1. Lubisz piłkę nożną? Jeśli tak, jaki jest twój ulubiony klub? Uwielbiam! I wspieram Real Madryt.
2. Dlaczego zaczęłaś pisać bloga? Z nudów.
3. Co Cię denerwuję? Moja siostra :P
4. Jakbyś opisała siebie w trzech słowach? Uparta, zrzędliwa, sympatyczna, a co! :)

 5. Ulubiony film/serial ? Filmów lubię wiele, a serial Doktor House.
6. O jakiej tematyce lubisz najbardziej pisać? Sportowej.
7. Jakie tematy blogów Cię interesują? Każdy o ile ma ciekawą fabułę.
8. Ulubiony kolor? Czarny.
9. Jaki masz kolor oczu? Brązowe.
10. Zabawka z dzieciństwa? Różowy miś z okularami.
11. Jakie miasto/kraj chciałabyś odwiedzić w wakacje? Hiszpania/Madryt.

Pytania od Winiarowej:

1. Ulubiony siatkarz... Bartosz Kurek i Paweł Zatorski.

2. Sportowiec, którego nie lubię... Gerard Pique!!!!!!!!!

3. Nie wyobrażam sobie życia bez... Kawy.

4. Gdybym mogła coś rozmnożyć to byłoby to... Hahaha, super pytanie. Hm... Sklonowałabym mojego kota, tak by miał te swoje dziewięć żyć i aby mnie przeżył. :P

5. Moją pierwszą miłością był... Sławek z grypy przedszkolnej :P

6. Ulubiony przedmiot w szkole... Kiedy jeszcze do niego chodziłam, to język niemiecki.

7. Kto jest dla Ciebie najważniejszy? Siostra.

8. Dzisiaj kocham, jutro nienawidzę - prawda czy fałsz? Prawda.

9. Co najbardziej w sobie lubisz? Bezkonfliktowe usposobienie.

10. Co najbardziej lubisz w swoim blogu? Że inni go lubią :)

11. Jak myślisz, dlaczego akurat Ty zostałaś wyróżniona? To tylko Ty możesz wiedzieć :)