11. Szok ze stresem

Michał nigdy nie czuł się tak podle. Zachował się naprawdę nieodpowiedzialne, ślepo ufał osobom, które na to nie zasługiwały. Nie zachował się jak dorosły mężczyzna, nie zachował się jak przyszły ojciec. Nic go nie usprawiedliwiało. Jego zachowanie było niedopuszczalne. Naraził małe dziecko, które tak bardzo kochał na niebezpieczeństwo. Pragnął dla niego wszystkiego co najlepsze, a tymczasem bezmyślnie spowodował wypadek, z którego mały Enzo prędko mógł się nie otrząsnąć.  

Sądził, że Wiktoria to w gruncie rzeczy dobra dziewczyna. Miał wobec niej pewne zastrzeżenia, ale nie sądził, że jest ona aż tak bardzo nieodpowiedzialna i niegodna zaufania. Widział w niej potencjalną partnerkę, ale po wydarzeniach dnia dzisiejszego zmienił zdanie. Miała sieczkę w głowie, liczył się tylko prestiż, image, popularność i imprezy. Za nic miała wartości, w które wierzył Michał. On pragnął stabilizacji, chciał założyć szczęśliwą rodzinę, bo wiedział, że tylko to da mu szczęście do końca życia.

Jednak zaczął mieć poważne wątpliwości. Nie potrafił zaopiekować się trzyletnim dzieckiem. Nie umiał zadbać o jego bezpieczeństwo. Nie umiał sobie tego wybaczyć. Schrzanił wszystko na co tak długo i ciężko pracował. Sprawił, że Enzo dostrzegał w nim przyjaciela, opiekuna. Robił wszystko, aby chłopiec mu ufał i czuł się dobrze w jego towarzystwie. W jednej sekundzie wszystko prysło. I ta myśl dobijała Michała, bo nie wiedział czy zdoła odbudować dobre relacje z chłopczykiem.

- Mogłem go stracić – powtarzał sobie w myślach. I nie miał na myśli tego, że dom dziecka i ośrodek adopcyjny się o tym dowiedzą i zabiorą Enzo, a Michałowi zabronią zbliżania się do placówki. Naprawdę mógł stracić Enzo. Na zawsze. Gdyby nie Magda, Enzo nie byłoby teraz na świecie. Strasznie bolała go ta myśl.

Zapadł zmrok. Zaraz po powrocie do domu Michał wykąpał Enzo. Zadbał o to, aby było mu ciepło i robił wszystko, aby tylko uspokoić malca. Nie było to łatwe zadanie, bo Mulat był bardzo roztrzęsiony. Wciąż był w szoku, przeżywał wypadek w bardzo dotkliwy sposób. Zamknął się w sobie, w ogóle nie odzywał się do Michała, nie chciał jeść ani oglądać telewizji. Szybko zasnął, bo dzień go wykończył i chciał jak najszybciej zapomnieć o przeżyciach z parku.

Winiarski siedział na kanapie w salonie, przy zgaszonych światłach i z twarzą schowaną w dłoniach. On również był roztrzęsiony. Rozgrzebywał swoje rany, obwiniając się za wszystko. Nie potrafił sobie wybaczyć tego błędu. Rzewnie płakał i zastanawiał się nad przyszłością, która nie malowała się w różowych barwach.

Wówczas usłyszał ciche pukanie do drzwi. Chciał to zignorować, ale przypomniał sobie, że Magda zapowiedziała swoją wizytę. Wstał z miejsca i wpuścił sąsiadkę do mieszkania.

- Cześć – powiedziała na przywitanie. Bił z niej chłód, który przeszywał Michała na wskroś. Miała skupioną twarz, usta zaciśnięte w cienką linię i spoglądała na niego lodowatym wzrokiem. – Przyszłam zapytać czy wszystko w porządku.

- Średnio.

- To znaczy? Z Enzo wszystko w porządku?

- Nie do końca. Był bardzo wystraszony i ciągle przeżywał wypadek. Chyba mocno zapadło mu to w pamięć. Nie chciał ze mną w ogóle rozmawiać.

- Nie dziwi mnie to. Na jego miejscu też bym nie chciała. Gdzie on teraz jest?

- Śpi w mojej sypialni.

- Mogę do niego zajrzeć?

Michał pokiwał twierdząco głową i otworzył drzwi do drugiego pokoju. Niewielkie światła ulicznych latarni, które wkradały się do sypialni, oświetlały spokojną twarz chłopczyka. Magda przysiadła na skraju łóżka i pogłaskała malca po główce. Następnie złożyła delikatny pocałunek na jego czole i nakryła go szczelniej kołdrą. Całej scenie przyglądał się Michał, stojący w drzwiach. Przez jego głowę przeszło kilka myśli. Włącznie z tą, że Magda byłaby świetną matką.

- Mam nadzieję, że szybko się z tego otrząśnie – powiedziała, wychodząc z sypialni i przymykając drzwi.

- Ja też. Jutro muszę go odprowadzić do ośrodka. Jeśli jego nastawienie się nie zmieni, to ciemno widzę tą adopcję. Opiekunka od razu się zorientuje, że coś jest nie tak i aż boję się pomyśleć, co przyjdzie jej go głowy.

- Sama nie wiem, co będzie dla niego lepsze.

- Myślisz, że jestem złym człowiekiem?

- Nie. Uważam, że podejmujesz złe decyzje.

- Wiktoria to był zły wybór.

- W końcu to do ciebie dotarło. Od początku nie miałam przekonania do tej dziewczyny.

- No i Enzo jej nie lubił. Powinno mi to dać do myślenia. Ale to dzieciak. Bardzo cię polubił i sądziłem, że cię faworyzuje.

- To teraz bez znaczenia. Zaopiekuj się nim i spraw, aby szybko zapomniał o tym wypadku. Wpadnę do was rano, bo chciałabym się z nim zobaczyć zanim wróci do domu dziecka.

- Dobrze. Zaczekam na ciebie.

- Spokojnej nocy – powiedziała na pożegnanie.

- Magda! Zaczekaj, proszę.

- Co się stało?

- Weź to – rzekł, wręczając jej białą kopertę. Przygotował się na to spotkanie. Pragnął jakoś podziękować sąsiadce za uratowanie życia Enzo. – Wiem, że to mało, bo żadne pieniądze nie są w stanie wynagrodzić ci twojego bohaterskiego zachowania. Nie umiem inaczej wyrazić swojej wdzięczności. Nie potrafię znaleźć słów, nie wiem co mogę zrobić.

- Wiesz co, Michał? Schowaj to – powiedziała, oddając mu kopertę. – Nie potrzebuję twoich pieniędzy.

- Ale sama mówiłaś, że ich potrzebujesz. Nie masz pracy, a twoje oszczędności już się kończą.

- Właśnie znalazłam pracę, więc możesz przestać się o mnie martwić. A poza tym nie ja uratowałam Enzo, tylko Oscar. Więc weź te pieniądze i kup mu lepiej karmę albo nową zabawkę.

- Znalazłaś pracę? To gratuluję. A gdzie?

- W szkole podstawowej.

- Doprawdy? Uważam, że to praca stworzona dla ciebie. Od początku miałaś dobry kontakt z Enzo. Dzieci się kochają.

- Jestem dziecięcym psychologiem.

- Naprawdę? A więc w tym tkwi cała tajemnica sukcesu. Życzę ci powodzenia.

- Dziękuję, Michał. Pójdę już.

- Magda! Bardzo chciałbym ci podziękować. Ja… Ja po prostu nie potrafię znaleźć słów, aby wyrazić to co czuję. Gdyby nie wy… Ty, Oscar i… Ten facet. Kim on jest? – Nastawienie Michała lekko się zmieniło. Wyprostował się i bacznie obserwował wszelkie ruchy Magdaleny. Przyjął postawę zazdrosnego o kobietę mężczyzny.

- Ma na imię Kajtek. To mój kolega z pracy, jest nauczycielem angielskiego.

- Tylko kolega?

- A czemu o to pytasz? Nie powinno cię to interesować.

- Chciałem wiedzieć na czym stoję.

- Słucham?! Michał, czy ty siebie słyszysz? Ty już dokonałeś swojego wyboru.

- Magda…

- Nie, Michał. Uprzedzałam, że nie będę na ciebie czekać. Mam swoje lata i swoje potrzeby. Pragnę się ustatkować, ustabilizować, założyć rodzinę. Chcę być szczęśliwa z mężczyzną u boku i to w miarę szybko, bo lata lecą. Miałeś swoją szansę, której nie wykorzystałeś. Spotkałam na swojej drodze sympatycznego i inteligentnego mężczyznę, który ma podejście do dzieci. Lubię Kajtka, mimo iż nie znam go zbyt długo. Uwielbiam Enzo i jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebować pomocy daj znać. Zawsze wam pomogę. Jednak w zaistniałej sytuacji nie mam ci nic do zaoferowania. Bardzo mi przykro, Michał.

- Mówisz poważnie?

- Tak.

- Rozumiem – powiedział niemalże szeptem.

- Bardzo kibicuję tobie i Enzo. Uważam, że jesteście dla siebie stworzeni, dlatego ogarnij się. Przestań pić, poukładaj swoje życie. Udowodnij wszystkim, że potrafisz stworzyć jednoosobową rodzinę dla tego chłopca.

- Nie przyznają mi Enzo bez żony.

- To szybko ją znajdź albo wytłumacz mu, że na razie adopcja jest niemożliwa. Radzę ci to jako przyjaciółka, ale również jako psycholog. Robisz mu nadzieję, Michał.

- Wiem. Masz rację – westchnął. – Wybacz, ale chyba powinnaś już iść. Późno się zrobiło.

- Jasne. Dzwoń jak coś.

- Yhym. Na razie.

Zamknął drzwi i oparł się nimi plecami. Głośno oddychał, analizując słowa dziewczyny. Nawalił na całej linii, teraz to widział. Był beznadziejnym facetem, przyjacielem, ojcem. Jedynie jako siatkarz się sprawdzał, ale nie była to pocieszająca wiadomość.

Z całej siły zamachnął się i zrzucił kilka drobnych bibelotów z komody stojącej w przedpokoju. Przeklął pod nosem, mając nadzieję, że nie zbudził Enzo. Przysłuchiwał się odgłosom dobiegającym z sypialni, ale nie słyszał niczego niepokojącego. Podniósł przedmioty i poszedł pod prysznic, aby zmyć z siebie wszystkie trudny dnia dzisiejszego.

Michał nie spał najlepiej. Noc była ciężka, bo kręcił się z boku na bok. Gnębiły go koszmary i nocne mary, a poza tym co chwilę sprawdzał, czy Enzo śpi spokojnie. Dopiero nad ranem udało mu się zmrużyć oko, jednak wówczas poczuł jak ktoś ciągnie go za rękę.

- Michał. Michał, wstawaj.

- Co? Enzo! Enzo, co się dzieje?

- Nic. Długo śpisz. Jestem trochę głodny.

- Dobrze, już wstaję. Już, już. Idź do łazienki i umyj buzię, a ja zrobię śniadanie.

- Michał… A pójdziemy do sklepu?

- Do sklepu? A po co?

- Bo ja chciałbym kupić coś dla Oscara.

- Ah… No, dobrze.

- A dołożysz mi troszkę pieniążków – zapytał nieśmiało, wyjmując z kieszeni pięciozłotówkę. – Co mogę mu kupić za tyle?

- Wiesz co? Schowaj to sobie. Pójdziemy do sklepu i wybierzemy co tylko chcesz i ile tylko chcesz. Ja zapłacę, okay?

Malec pokiwał twierdząco głową.

- Enzo, a jak ty się w ogóle czujesz? Nic cię nie boli?

- Nie – odparł z wesołym uśmiechem.

- Na pewno?

- Tak.

- Chyba musimy pogadać, wiesz? Ale zrobimy to przy śniadaniu. Leć do łazienki, a ja już wstaję.

Dzień nie zapowiadał się dobrze. Michał źle się czuł, bo dotkliwie przeżył wczorajsze wydarzenia. Był pewien, że gdyby Enzo nie było teraz w domu, to z pewnością uciekałby się do alkoholu, aby zapomnieć. Jednak ostatnimi czasy usłyszał wiele gorzkich słów od Magdaleny i nie chciał ponownie zawalić i nadszarpnąć jej zaufania.

- Posłuchaj mnie, Enzo – powiedział Michał, kiedy tylko obydwaj zasiedli przy stole. – Musimy porozmawiać jak facet z facetem. To co zdarzyło się wczoraj w ogóle nie powinno mieć miejsca. Powinienem cię posłuchać, kiedy mówiłeś, że Wiktoria jest… głupia.

Na dźwięk tego słowa Enzo cicho zachichotał.

- Kochamy się, nie?

- Tak.

- I chcemy być razem.

- Bardzo.

- Więc nikt nie może się dowiedzieć o tym wypadku. Nie możesz rozmawiać o tym z kolegami i koleżankami, a już na pewno nie z opiekunką w ośrodku. To bardzo ważne, Enzo.

- Ale to jest złe…

- Wiem i dlatego jest mi strasznie przykro, że muszę cię tego uczyć. Ale to dla naszego dobra. Mam nadzieję, że kiedyś to zrozumiesz.

- Rozumiem.

Michał uśmiechnął się do malca, zdając sobie sprawę, że jednak nie wszystko dotarło do trzyletniej główki dziecka.

- No dobrze. W takim razie umowa stoi – powiedział i uścisnął dłoń Enzo. Chłopiec dodatkowo zasznurował sobie usta, zamknął je na kłódkę, a klucz wyrzucił za siebie. – To mi się podoba – zaśmiał się Michał.

- Kiedy idziemy do sklepu?

- Zjedz śniadanie, ubierz się i możemy iść.

- Okay – rzekł, biorąc kęs kanapki.

- Wiesz, że w przyszłym tygodniu mam wizytę z ośrodka? Przyjdzie do mnie taka jedna pani, która będzie oglądać moje mieszkanie i potem nam powie, czy będziesz mógł ze mną zamieszkać.

- Super!

- Wiem – odparł nieco przygnębiony. Nie chciał zasmucać Enzo, ale Winiar zdawał sobie sprawę, że nie będzie to łatwe i przyjemne spotkanie. Do tego czasu musiał jeszcze bardzo dużo zrobić. Przede wszystkim wyremontować mały pokoik, który do tej pory służył mu za składzik na graty. Pomyślał, że Enzo przyda się jego własny kąt. Do tej pory obydwaj spali w jednym łóżku w sypialni Michała, ale na dłuższą metę było to niewygodne rozwiązanie, bo chłopiec ciągle rósł i rósł, a sam Michał chciał również mieć swój azyl, w którym mógłby spędzać czas z przyszłą narzeczoną.

Dodatkowo Winiar zamartwiał się swoimi kłamstwami, którymi karmił opiekunkę ośrodka. Wmówił jej, że ma partnerkę, która niebawem ma się do niego wprowadzić, że planują razem ślub, i że obydwoje kochają Enzo i chcą go adoptować. Opiekunka nalegała na wspólne spotkanie, jednak Michał wymyślił wyjazd służbowy dla swojej wyimaginowanej dziewczyny.

Lecz musiał nastać kres tych kłamstw. Będzie musiał przyznać, że jego partnerka od niego odeszła i zostawiła samego z procedurą adopcyjną. Nie wiedział jak to zostanie przyjęte. Miał nadzieję, że nie pokrzyżuje to żadnych planów, jednak zdawał sobie sprawę, że kobieta w domu zmieniłaby bardzo wiele. Wówczas wszystko ułożyłoby się lepiej.

__________

Rozdział strasznie wymęczony i moim zdaniem jeden z gorszych. Zwłaszcza druga część. Ale chyba wiem, co ma być w następnych dwóch, więc powinno być lepiej :)