19. Słodko-gorzki smak zwycięstwa

- Michał! Michał!

- Enzo!

Chłopiec wyrwał się z uścisku opiekunki domu dziecka i z uśmiechem pognał ku Winiarskiemu. Jego brązowe loczki energicznie podskakiwały w takt jego małych kroczków i był to widok iście uroczy.

Michał przykucnął, wyciągnął ręce i czekał aż Enzo z impetem wpadnie w jego ramiona. Obydwaj zanieśli się zaraźliwym śmiechem, kiedy tak się stało. Ściskali się, całowali, tulili… Nie było temu końca. Byli bardzo szczęśliwi. Znów mogli siebie zobaczyć, dotknąć, porozmawiać. To był najszczęśliwszy dla nich moment od kilku tygodni.

- Jak się czujesz? Dobrze? – zapytał Michał, odgarniając chłopcu kędziorki z czoła.

- Tak. Powiedziałem tej pani, że bardzo cię kocham i chcę z tobą mieszkać.

- Bardzo dobrze. Zuch chłopak – rzekł, całując go w główkę.

- Moje gratulacje, panie Michale. – Nad siatkarzem stanęła opiekunka z domu dziecka oraz pani Beata, która prowadziła proces adopcji. – Dokonał pan swojego.

- Zrobiłbym wszystko dla Enzo.

- To widać. Cieszę się, że sąd przyznał panu prawa do Enzo. Przyznam się, że miałam wątpliwości, ale ta rozprawa skutecznie je rozwiała. Nikt z nas nie jest idealny, wpadki się zdarzają, ale na szczęście w pana przypadku wszystkie one zakończyły się pozytywnie. Enzo jest cały i zdrowy, ma teraz wspaniałego opiekuna i grupę przyjaciół – powiedziała, spoglądając na chłopca, który tulił się do Magdy.

- Dziękuję. Nawet sobie pani nie wyobraża co teraz czuję. Jestem najszczęśliwszym facetem na śwecie.

- Domyślam się – zaśmiała się serdecznie. – Rozumiem, że zabiera pan Enzo teraz do siebie.

- Oczywiście. Chcę zaprosić jego i moich oddanych przyjaciół na obiad do restauracji.

- Dobrze. W takim razie przygotuję rzeczy Enzo, zapakuję je – powiedziała opiekunka. – Proszę po nie przyjść w wolnej chwili.

- Dobrze. Dziękuję bardzo.

- Do zobaczenia.

- Do widzenia – powiedział, ściskając jej dłoń.

Dzisiaj było jego wielkie święto, dlatego miał ochotę bawić się do białego rana. Nie mógł sobie na to pozwolić ze względu na małe dziecko, ale Michał wcale nie żałował. Cieszył się, że ma przy sobie Enzo. Jego odwieczne marzenie posiadania dziecka właśnie się spełniło. I nie miało znaczenia, że nie jest biologicznym ojcem chłopca. Kochał Enzo i był święcie przekonany, że będą razem tworzyć zgrany team, kochającą się rodzinę na dobre i na złe.

Winiarski zaprosił wszystkich znajomych, Wiktorię i Kajtka również, do najlepszej restauracji w Bełchatowie. Chciał uczcić dzisiejszy dzień w najlepszy sposób. Pragnął podziękować przyjaciołom za to, co dla niego zrobili. Chociaż to i tak mało, bo bez nich dzisiejszy sukces nie miałby miejsca. Był prawdziwym szczęściarzem i żałował, że tak późno to zrozumiał. Ale lepiej później niż wcale.

Najbardziej żałował tego, że tak łatwo pozwolił Magdzie odejść. Nawet się o nią nie starał. Robił wszystko, aby ją do siebie zniechęcić. Nie czynił tego specjalnie. Po prostu tak już miał, że szybko się poddawał. Wystarczyło jedno niepowodzenie, a już tracił wiarę w siebie. Był dziwnym przypadkiem, bo w sporcie było zupełnie inaczej. Porażki go motywowały. Jednak nie umiał tego przełożyć na życie osobiste.

- Zamawiajcie wszystko na co macie ochotę. Ja stawiam – powiedział z uśmiechem. – Na co masz ochotę Enzo?

- Na lody.

- Ale najpierw trzeba zjeść obiad. Nie jesteś głodny?

- Chcę lody.

Michał spojrzał na Enzo, a potem na zebranych gości. Deser przed obiadem? Nie powinno się tak robić. Zdrowe odżywianie jest bardzo ważne dla tak małych dzieci.

- Czy już państwo zdecydowali? – Nad Michałem pojawiła się młoda, miła kelnerka z karteczką w dłoni. Wyczekująco spoglądała na Michała.

- Lody dla wszystkich – powiedział, czym wywołał salwę śmiechu wśród zebranych gości.

Atmosfera była bardzo miła, w końcu były ku temu powody. Wszystkim humory dopisywały. Jedynie Wiktoria siedziała nieco z boku, starała się rozmawiać z Michałem, ale średnio im to wychodziło. Byli teraz znajomymi, nie bliskimi, ale zwykłymi znajomymi, z którymi się wita na ulicy. Enzo wciąż był bardzo nieufny wobec rudowłosej dziewczyny, dlatego całą swoją uwagę poświęcał Magdzie i Michałowi.

Wiktoria szybko zrezygnowała z tego wspólnego posiłku i po pożegnaniu się z gospodarzem wyszła. Nie chciała być przeszkodą dla nikogo. Widziała, że wszyscy czują się niezręcznie w jej towarzystwie.

Kiedy Enzo znalazł sobie wspólną zabawę z wujkiem Mariuszem i Kajtkiem, Michał przysiadł się do Magdaleny, która przyglądała się ich wygłupom. Miała rozmarzoną minę i uśmiech na ustach. Wyglądała przepięknie jak zawsze, tak że Michał nie mógł odwrócić od niej wzroku.

- Udało się – powiedział, siadając obok niej i wyrywając ją z marzeń.

- Tak… Bardzo cię cieszę waszym szczęściem. Tylko spójrz na Enzo – rzekła, kiedy chłopiec dostawał porządną dawkę łaskotek od swoich wujków. Jego radosny śmiech roznosił się po całej restauracji.

- Ja też mógłbym krzyczeć z radości. Magda, posłuchaj…

- Nie.

Michał spojrzał na nią pytająco.

- Wiem co chcesz powiedzieć, ale nie rób tego. Nie niszcz tego co jest między nami kolejnymi wyznaniami miłości.

Winiarski uśmiechnął się nerwowo. Znów musiał skłamać, więc na poczekaniu wymyślił, że powodem tej konwersacji są podziękowania.

- Chciałem ci tylko powiedzieć, że doceniam to co dla nas zrobiłaś. Od początku mocno mnie wspierałaś i chciałbym ci za to podziękować. Jesteś najlepsza.

- Dzięki, Michał. Mam nadzieję, że tym razem nie nawalisz, bo to jest już twoja ostatnia szansa. Więcej ich nie dostaniesz.

- Wiem, dlatego będę się starać.

- To dobrze.

Zapadła niezręczna cisza tak rzadko spotykana pomiędzy tą dwójką.

- Więc… Spotykasz się z Kajtkiem, tak?

- Tak. Jesteśmy parą.

- Yhym…

- Ale wiedz, że to między nami nic nie zmienia. Wciąż się przyjaźnimy, ciągle jestem twoją najlepszą i ulubioną sąsiadką – zaśmiała się, dając mu kuksańca w bok. – Zawsze możesz na mnie liczyć.

- Dzięki.

Kiedy trzy lata później Michał wracał po treningu do domu, nie mógł się doczekać, kiedy opowie sześcioletniemu Enzo o jego przyszłej szkole. Od września chłopiec miał rozpocząć naukę, w której do niedawna pracowała Magdalena. Na szczęście wciąż uczył tam jego ulubiony wujek Kajtek, który na pewno będzie dla niego dużym wsparciem przez pierwsze miesiące.

Winiarski zapukał do drzwi sąsiedniego mieszkania. Zza drzwi wyjrzała jasna twarz Magdy, a zaraz za nią stał jego mały łobuziak.

- Byłeś grzeczny?

- Tak, tato – powiedział Enzo z błyskiem w oku.

- Naprawdę?

- Tak – potwierdziła Magda z miłym uśmiechem. – Jak sprawy? Załatwiłeś wszystko?

- Tak. Zapisałem cię do szkoły wujka Kajtka – rzekł, spoglądając na syna. – Spotkałem go. Kazał ci to przekazać.

Michał wyjął z plecaka nieduży worek z kokosowymi ciastkami.

- Kochany jest – zaśmiała się, odbierając przesyłkę. – Zawsze wie czego mi trzeba. To co, może zostaniecie jeszcze na herbatę?

- Nie chcemy przeszkadzać.

- Nie rozśmieszaj mnie, Michał. Wstawiam wodę.

Michał zajął miejsce na kanapie w salonie i z uczuciem tęsknoty spoglądał na krzątającą się za kuchenną ladą Magdalenę. Wyglądała ślicznie. Jej włosy błyszczały od sierpniowego słońca, policzki różowiały. Trochę przytyła, ale nie miało to większego znaczenia. Była piękna.

- Tato, tato!

- Słucham cię.

- A wiesz co mi powiedziała ciocia Magda? – zapytał, siadając na kolanach Michała.

- Nie mam pojęcia.

- Że będę miał kuzynkę!

- Naprawdę?

- Tak – potwierdziła Magda, głaszcząc się po swoim zaokrąglonym brzuszku. – To już pewne. Byłam wczoraj u lekarza.

- No to świetnie. Kiedy nam się powiększy ta rodzina?

- Za cztery miesiące.

- Nie mogę się doczekać – zapiszczał Enzo. – Będę dla niej jak starszy brat. Będę się nią opiekować, bawić się, będę jej bronił w szkole przez złymi chłopcami.

- Bardzo miło z twojej strony – rzekł Michał z uśmiechem.

Magdalena oraz Kajtek zostaną rodzicami po raz pierwszy. Kiedy obwieszczali tę wiadomość swoim znajomym byli jeszcze narzeczeństwem, ale szybko zdecydowali się na skromny ślub. Od czterech miesięcy byli młodym i bardzo kochającym się małżeństwem.

Michałowi nie było z tym wszystkim łatwo, ale starał się nie okazywać zazdrości i negatywnych emocji. Wciąż samotnie wychowywał Enzo. Nie potrafił znaleźć odpowiedniej kobiety, mimo iż umawiał się na randki. Żadna z nich nie była odpowiednia. Żadna nie była taka jak Magda.

- Mam nadzieję, że pomożesz mi też wybrać imię – powiedziała do chłopca.

- No jasne! Może Kasia? Nie, nie! Karolinka! Albo…

- Spokojnie, mamy jeszcze trochę czasu – zaśmiała się.

- Ale Zosia to ładne imię.

- Zosia? A czy nie tak ma na imię twoja dziewczyna? – zaśmiał się Michał.

- Tato! To nie jest moja dziewczyna! – Enzo zeskoczył z kolan siatkarza i wyszedł do drugiego pokoju, aby pobawić się z psem Magdy.

Dwójka dorosłych wybuchła niepohamowanym śmiechem.

- Uwielbiam go! – zaśmiała się Magda.

- Ja też.

__________

Myślę, że tytuł posta doskonale odzwierciedla to, co chciałam ukazać w tym zakończeniu. Michał zaznał wreszcie szczęścia, ale nie całkowitego, bo nie udało mu się zdobyć Magdy. Wiele razy zmieniałam koncepcję, ale postanowiłam, że lepiej dla wszystkich będzie jeśli ta dwója będzie osobno. Winiar zbyt długo się wahał i za wiele popełnił błędów, aby tak po prostu być z Magdą. A poza tym Kajtek to taki fajny facet, że chciałam, aby był znaczącą częścią tego opowiadania. 

Także... To już koniec. Będę bardzo tęsknić za tym opowiadaniem, mimo iż miałam z nim niezłe problemy. Najbardziej będzie mi brakować Enzo i chyba nie będę w tym osamotniona, nie? 

Pod koniec tygodnia zaczynam nowe opowiadanie z Bartmanem i Nowakowskim. Będzie to zupełnie inna historia, ale mam nadzieję, że nadal ze mną będziecie - "Gra uczuć" KLIK

A już teraz zapraszam na moje inne nowe opowiadanie o Fernando Torresie - Droga do Tamesis.

Na zakończenie chciałabym Wam bardzo podziękować za obecność na tym blogu. Wasze odwiedziny i komentarze wiele dla mnie znaczyły :) Mam nadzieję, że będziecie mnie miło wspominać :)