15. Powrót nawałnicy

Co może począć mężczyzna, który tak namieszał w swoim życiu, że nie ma pojęcia co dalej z nim zrobić?

Odpowiedź jest tylko jedna: przeprosić i rozpocząć wszystko od nowa.

Michał zapukał do drzwi Magdaleny. Wczorajszy wieczór należał do najgorszych w jego życiu. Popełnił tyle błędów, powiedział tyle słów, których w ogóle nie powinien wypowiadać. Przesadził wyznając Magdzie swoje uczucia. I zamiast ją do siebie przekonać, to ją wystraszył.

- Magda – powiedział, między kolejnymi zapukaniami. – Wiem, że tam jesteś. Otwórz mi, proszę.

W sumie nie było w tym nic dziwnego. Magda miała prawo odmówić mu rozmowy po tym co zrobił.

- Magda, proszę…

Zamiast melodyjnego głosu dziewczyny zza drzwi było słychać tylko warczenie psa. Z rezygnacją zapukał jeszcze raz po czym odwrócił się na pięcie i ruszył ku własnemu mieszkaniu.

- Michał.

- Magda!

- Mam dużo pracy, ale możesz wejść na minutę.

- Nie zajmę ci wiele czasu – powiedział, mijając ją w drzwiach.

Usiedli na kanapie w niewielkim salonie mieszkania Magdaleny. Obydwoje byli spięci i podenerwowani. Dziewczyna nerwowo bawiła się palcami, a Michał ze smutkiem błądził wzrokiem po pokoju. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, obydwoje głośno odetchnęli, po czym Wianiar rzekł:

- Przyszedłem, aby cię przeprosić. Za wszystko.

- To miło z twojej strony.

- Moje zachowanie było… dziecinne. Nie tak powinien zachowywać się dorosły człowiek. Skoro mi na tobie zależy powinienem zabiegać o twoje względy w inny sposób, a tymczasem tylko cię do siebie zrażam. Niczego od ciebie nie oczekuję. Zrozumiałem, że masz własne życie, a ja niestety nie jestem jego częścią…

- Jesteś, Michał. Odkąd się tu wprowadziłam jesteś częścią mojego życia.

- Ale nie tak jakbym sobie tego życzył.

- Hm… Nie wiem co mam ci teraz powiedzieć…

- Nic nie mów. Wszystko już zrozumiałem, dlatego przyszedłem przeprosić i zapewnić cię, że nie popełnię już kolejnych głupot. Odstawiam alkohol na dobre i nie będę już dopuszczać się błędów, aby zwrócić twoją uwagę. Cieszę się, że mam taką przyjaciółkę jak ty.

- Ja też.

- No to… Hm… Będę leciał – powiedział, wstając z miejsca. – Aha! I to co ci wczoraj wyznałem… Wiesz co mam na myśli?

- Wyznanie miłości?

- Tak, dokładnie – przytaknął z niewielkim wstydem. – Ja… Ja wcale tak nie uważam.

- Nie?

Kiedy Magdalena usłyszała od Michała słowa „kocham cię” jej serce niebezpiecznie przyśpieszyło bicia. Nie spodziewała się tego, ale w głębi duszy liczyła, że kiedyś taki moment nastanie. Bardzo pragnęła miłości. Jednak wówczas to nie był dobry moment, bo dziewczyną targały mieszane uczucia względem Winiarskiego. Z jednej strony wzbudzał w niej współczucie i litość, lubiła go takiego zagubionego, bo wówczas czuła się potrzebna. Ale jego nałóg i ciągłe wracanie do alkoholu, pakowanie jej w przeróżne kłopoty sprawiało, że miała dość tych zawirowań. Pragnęła, aby Michał zniknął i sam zajmował się swoim życiem. Wielokrotnie zastanawiała się, dlaczego nie może być normalnie, i co zrobić, aby życie Michała i Enzo przypominało bajkę, a nie diabelski rollercoaster.

Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na to pytanie. I być może właśnie dlatego uciekła, kiedy usłyszała od Michała wyznanie miłości.

- Nie. Sam nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Byłem pijany i nie do końca świadomy.

- Jasne, rozumiem… Śpieszyłeś się, prawda?

- Tak. Idę do Enzo. Zabieram go do parku. Może masz ochotę się przyłączyć?

- Może innym razem. Mówiłam, że mam dużo pracy.

- No tak. To… do zobaczenia.

- Trzymaj się, Michał.

Siatkarz opuścił mieszkanie sąsiadki z ciężkim sercem. Był dziwnym przypadkiem, bo potrafił kłamać jak z nut – nawet na trzeźwo. Ale kiedy przychodziło do mówienia prawdy, nawet tej najprostszej, najmilszej, to cały żołądek się buntował, powodując ogromny ból. Niegdyś był przekonany, że każda kobieta chciałaby usłyszeć z jego ust te magiczne słowa. Teraz pewne fanki również byłyby wniebowzięte, gdyby wyznał którejś miłość. Jednak ta jedyna i najważniejsza kobieta nie odwzajemniała jego uczucia.

Magdalena była dla niego niczym anioł. Nie znał drugiej równie kochanej kobiety. Poza tym, że miała w sobie wrodzone dobro, którym emanowała, to w dodatku posiadała coś takiego jak współczucie, ciepło i wewnętrzne piękno. Odnajdowała się we wszystkich sytuacjach perfekcyjnie, nawet w tych najgorszych i najtrudniejszych, w których zazwyczaj stawiał ją Michał. Nie umiał znaleźć odpowiednich słów, aby dogłębnie opisać jej osobę. W michałowych oczach Magda była piękna, inteligentna, tolerancyjna, opiekuńcza, odpowiedzialna, beztroska, spontaniczna… Mógłby tak wymieniać w nieskończoność. I z ręką na sercu mógłby przysiąc, że wśród tych przymiotników nie znalazłoby się ani jedno złe słowo.

I dlatego tak ciężko było mu skłamać, patrząc Magdzie w oczy.

Kochał ją, ale musiał to ukrywać dla dobra ich wszystkich.

Magda usiadła na kanapie i zalała się łzami. Po raz kolejny Michał się nią zabawił. Był pijany i nie powinna traktować jego słów poważnie. Chociaż z drugiej strony mówi się, że człowiek po alkoholu mówi szczerze. Już sama nie wiedziała w co wierzyć. Najprościej byłoby wziąć sprawy w swoje ręce, ale nie należała do wyzwolonych kobiet, które zabiegają o męskie względy.

Winiarski nie był jej obojętny. Kochała mu pomagać, uwielbiała przebyć w jego towarzystwie, lubiła ich rozmowy i czas spędzony na zabawie z Enzo. Więc nic dziwnego, że kiedy usłyszała „kocham cię” poczuła się jak ktoś bardzo specjalny. Oczywiście wolałaby, aby powiedział to na trzeźwo, ale wówczas zapewne zabrakłoby mu odwagi. Popełniła błąd uciekając z jego mieszkania. Może gdyby została i odwzajemniła jego wyznanie, gdyby dała mu jakiś znak, sygnał, że i ona jest zainteresowana tą znajomością. Może wówczas ich dzisiejsza rozmowa wyglądała by inaczej, a cała przyszłość malowała się w jaśniejszych barwach. Na pewno by tak było. Tylko że wieczorna poważna rozmowa nie miałaby sensu, bo Michał był kompletnie pijany.

Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Magda wytarła mokre policzki z łez i zaparzyła sobie mocnej kawy. Musiała przestać o tym myśleć, oczyścić umysł. Już było po ptakach. Nic nie naprawi relacji z Michałem. Widocznie tak już było im pisane, że ich przyjaźń to pasmo wzlotów i porażek.

Zadzwonił telefon. Chwyciła za komórkę z nadzieją, że na wyświetlaczu zobaczy imię Michała, ale zamiast tego ujrzała numer należący do Kajtka.

- Tak, słucham? – powiedziała, starając się ukryć smutek.

- Hej! Co tam słychać?

- W porządku.

- Wyspałaś się po wczorajszym spektaklu? Mam nadzieję, że nie za późno odwiozłem cię do domu.

- Nie.

- No to dobrze, bo już się martwiłem – zaśmiał się. – Ja właśnie sobie siedzę w domu i zbijam bąki. Pierwsza moja niedziela od bardzo długiego czasu, którą spędzam na kanapie.

- A co zazwyczaj robisz?

- Różne rzeczy. Biegam, jadę do rodziców, poprawiam sprawdziany, gotuję…

- Więc czemu dzisiaj tego nie robisz?

- Dobre pytanie – zaśmiał się. 

- A może masz ochotę na spacer?

- Zapraszasz mnie na randkę?

- Powiedzmy. Muszę iść z psem do parku. Jeśli masz ochotę, to możesz się przyłączyć.

- Tak się składa, że nie potrafię ci odmówić. Będę u ciebie za pół godziny, okay?

- Jasne, czekam.

- Do zobaczenia!

Michał usiadł na ławce w parku i z nostalgią przyglądał się Enzo. Zaczęło do niego docierać ile błędów popełnił i jakie mogą one mieć konsekwencje w adopcji chłopca. Nie mógł dopuścić, aby coś stanęło mu na drodze. Ani Enzo, ani Magda nie zasługiwali na takie traktowanie. Był sprawcą wszystkich problemów i nie bardzo mu się to podobało.

Szukał rozwiązania, które zadowoliłoby wszystkie strony. Jedno było jasne – musiał wymiksować Magdę ze wszystkich afer, w które je wpakował. Robiąc to prawdopodobnie pogrąży samego siebie, ale kochał tą dziewczynę i nie mógł jej unieszczęśliwiać.

- Cześć, Michał. – Michał spojrzał w górę, zasłaniając sobie dłonią święcące prosto w oczy słońce. Początkowo nie rozpoznał stojącej nad nim dziewczyny. Jednak kiedy się przyjrzał, zauważył burzę rudych loków.

- Wiktoria! Cześć.

- Mogę się przysiąść? Nie zajmę ci dużo czasu.

- Siadaj – powiedział, przesuwając się w lekko w prawą stronę.

- Widzę, że Enzo świetnie się bawi – rzekła z uśmiechem, spoglądając na chłopca, bawiącego się na placu zabaw.

- Tak. Na szczęście zapomniał o… tamtym wypadku.

- To dobrze – odparła smutno. – Wiem, że masz mi to za złe…

- Nie bierz tego do siebie.

- Długo o tym myślałam… Należą wam się przeprosiny. Ja naprawdę nie jestem taka zła jak uważacie. To prawda, że czasami jestem zbyt egoistyczna i zdarza mi się działać w złej wierze, ale… Nie chciałam, aby stała mu się krzywda. Nie skrzywdziłabym umyślnie dziecka – załkała.

- Nie płacz, Wiki. Mi złość już przeszła. Owszem, uważam, że mogłaś się zachować dużo lepiej w tej sytuacji, zwłaszcza, że prosiłem cię o uwagę, bo Enzo to żywiołowe dziecko. Ale najważniejsze, że nic mu się nie stało. No i że ludzie z domu dziecka się o tym nie dowiedzieli.

- Bardzo cię przepraszam, Michał. Głupia jestem.

- To nieprawda. Jesteś jeszcze młoda i lekko roztrzepana. Z czasem się zmienisz.

- Mam nadzieję, że kiedyś mi to wybaczysz.

- Ja jak to ja, ale chyba Enzo bardziej zasługuje na twoje przeprosiny.

- Tak, jasne. Masz rację – powiedziała. – Możesz go tutaj zawołać?

Michał spojrzał przenikliwie na dziewczynę, ale nic nie odpowiedział. Głośno wywołał imię chłopca i machnięciem ręki zachęcił go do podejścia do ławki.

Enzo pojawił się dość szybko, ale był niepewny w swoich działaniach. Stał blisko Michała, z dala od Wiktorii. Nawet na nią nie spojrzał.

- Wiktoria chciała ci coś powiedzieć. Usiądź tutaj – rzekł, wskazując wolne miejsce między nim a dziewczyną.

Rudowłosa wzięła głęboki wdech i rzekła:

- Wiem, że mnie nie lubisz i jesteś na mnie zły. Chciałam cię tylko przeprosić za to, że cię wtedy nie upilnowałam. To przeze mnie wpadłeś do wody i jest mi z tego powodu bardzo przykro. Mam nadzieję, że kiedyś o tym zapomnisz i wybaczysz mi. Jesteś super facetem i chciałabym się z tobą zaprzyjaźnić.

Nastała chwila ciszy, która męczyła całą trójkę. Oczekiwano reakcji ze strony Enzo, ale ten tylko bawił się swoimi małymi żołnierzykami, które trzymał w rączkach.

- Powiesz coś? – zapytał Michał.

- Mogę iść się już pobawić?

Siatkarz przepraszająco spojrzał na Wiktorię, po czym lekko kiwnął głową.

- Idź.

Malec pognał na huśtawki, a Winiar ponownie zajął miejsce bliżej dziewczyny.

- Wybacz mu. Jest jeszcze za mały na takie rozmowy.

- Jasne, rozumiem – odparła smutno.

Michał położył rękę na jej dłoni. Nie lubił, kiedy kobiety się smuciły w jego towarzystwie. Powinien już przywyknąć, bo większość z nich się złościła lub płakała, gdy był w pobliżu. Nigdy nie robił tego celowo. Taki po prostu już był.

- Nie przejmuj się, Wiki.

- Cześć, Michał. – Nagle przed jego oczami pojawiła się Magda. Wyglądała przepięknie, jak zawsze. Jednak tym razem towarzyszył jej pewien mały szkopuł, który psuł całokształt – Kajtek.

- Magda! Cześć – powiedział, szybko odsuwając się od rudowłosej. Lecz było za późno, bo Magdalena zauważyła jak trzymają się za ręce. – Wszystko w porządku?

- Tak, jak widać – rzekła, uśmiechając się do swojego blondwłosego przyjaciela. – Ty także się nie nudzisz, prawda?

- Co? Nie, to nie… Magda…

- Musimy iść. Pozdrów Enzo. Trzymaj się.

- Na razie – rzucił Kajtek.

- Cześć – odpowiedział smutno Winiar.

Siatkarz odprowadzał ich wzrokiem i czuł jak jego serce powoli umiera. Dziewczyna, którą skrycie kochał spotkała się z potencjalnym konkurentem w walce o jej względy. 

__________

Miałam dzisiaj traumatyczny dzień, który wiązał się z wizytą u dentysty, dlatego też nie będę się dziś rozwodzić nad tym rozdziałem. 

I mam dla Was niespodziankę -> TUTAJ!