08. Koty za płoty.

Uśmiechnięty od ucha do ucha Michał stanął przed ogromnym, ceglanym gmachem domu dziecka, w którym mieszkał Enzo. Spojrzał na budynek i pomyślał, że przez dwa dni, ani on, ani Enzo, nie będą musieli tutaj przychodzić. Perspektywa spędzenia z malcem całych dwóch dni była dla niego tak fascynująca, że aż nierealna. Nie mógł uwierzyć w to co się dzieje. Uszczypnął się, a kiedy skóra go zaswędziała z radością przyznał, że to jednak nie sen.

- Dzień dobry, panie Michale – rzekła opiekunka.

- Witam.

- Widzę, że samopoczucie dopisuje. Rozmawiałam z dyrektorką ośrodka. Ponoć złożył pan już wniosek o adopcję.

- Tak. Zwlekałem z tym, ale teraz jestem pewien. Mam nadzieję, że mogę na panią liczyć.

- Oczywiście. Proszę wybaczyć mi niedyskrecję, ale czy ma pan już kogoś do pomocy? Proszę mnie źle niezrozumień. Nawet dzisiejsza sytuacja daje mi do myślenia. Enzo mówił, że idziecie na mecz siatkówki, a pan ma grać. Kto zajmie się chłopcem w tym czasie?

- Proszę się nie martwić o jego bezpieczeństwo. Będzie pod dobrą opieką. – Michał podrapał się po głowie, nie chcąc do końca zdradzać planów. Jednak opiekunka nie dawała za wygraną i nie spuszczała z niego wzroku. Wreszcie siatkarz się ugiął. – Idzie z nami moja… przyjaciółka. Popilnuje Enzo, kiedy ja będę grać.

- Ah, rozumiem – rzekła z szerokim uśmiechem. – Bardzo się cieszę, panie Michale. Naprawdę jestem szczęśliwa.

- Ja również.

- Zawołam Enzo. Proszę zaczekać.

Kiedy kobieta zniknęła za drzwiami świetlicy, Michał usiadł na krześle w korytarzu i jeszcze raz przeanalizował swoje słowa. Przyjaciółka? Ledwo znał Magdę, mimo iż z dnia na dzień coraz bardziej ją lubił. Ostatnie spotkanie z nią bardzo nim wstrząsnęło, jednak od tamtego czasu jej nie widział. Chciał ją odwiedzić, ale zabrakło mu odwagi, bo nie chciał jej znów skrzywdzić. Przywołanie przykrych wspomnień z przeszłości było dla Magdy dużą przykrością i nie chciał, aby kojarzyła go z bólem. Już nie raz sprawił jej kłopot, nie chciał się narzucać.

- Michał!!! – Enzo wybiegł ze świetlicy i od razu wpadł w michałowe ramiona.

- Cześć, smyku. Jak się masz?

- Dobrze. Gdzie idziemy? Co będziemy robić?

- A spakowałeś swój plecak?

- Tak – odparł, a za jego plecami pojawiła się opiekunka z małym plecakiem w kształcie misia.

- Świetnie. Zakładaj swój majdan – powiedział Michał, pomagając Enzo nałożyć plecak na plecy. – Idziemy najpierw do mnie do domu. Zjemy obiad, a później idziemy na mecz.

- Będziesz grać?

- No pewnie! Ja będę grać, a ty będziesz mnie dopingować, dobra?

- Okay!

- Zajmie się tobą Magda – powiedział, otwierając drzwi i wychodząc na świeże powietrze.

- Super! A Oscar też będzie?

- Raczej nie, bo hala to nie miejsce dla psów. Ale może jak poprosisz Magdę, to pozwoli ci się z nim pobawić wieczorem albo jutro.

- Fajnie. Bardzo lubię Oscara. Magda też jest super.

- Wiem – odparł z uśmiechem.

- Zaprosi nas do siebie?

- Nie wiem, Enzo.

- Ale ciebie zaprosiła. Pamiętam to.

- Ja już wykorzystałem to zaproszenie, a nowego nie dostałem. A tak w ogóle, to co ty kombinujesz, co?

- Nic – zaśmiał się radośnie i pobiegł w kierunku huśtawki, którą mijali, idąc przez park. Michał pokręcił z niedowierzaniem głową i ruszył za chłopcem. Ten malec miał dopiero trzy lata, jak to możliwe, że tak dużo rozumiał? Enzo chyba nigdy nie przestanie go zaskakiwać.

Kiedy Enzo szalał na huśtawce, Michał stał z boku i bacznie mu się przyglądał. Nie miał wiele czasu, bo musiał szybko zjeść obiad i jechać na halę, ale nie mógł zabronić chłopcowi zabawy. Tak szybko łapał kontakt z innymi dziećmi. Miał w sobie tyle odwagi, tyle pewności siebie. Z każdym kolejnym dniem Michał przekonywał się, że Enzo to niesamowite dziecko, które daje mu wiele radości samą obecnością.

- Michał! Sięma, stary! A co ty tu robisz?

- Mariusz! Kurdę, nie spodziewałem się ciebie tutaj.

- Czyżby? – zaśmiał się, pokazując na bawiącego się na placu zabaw blondwłosego chłopca, swojego syna. – To twoja obecność tutaj jest sporym zaskoczeniem.

- Właśnie szedłem z Enzo do domu.

- Mogłem się domyślić, że chodzi o tego malucha – zaśmiał się. – To on? – Wlazły skinął głową na bawiącego się czarnoskórego chłopca.

- Tak. Zaraz się zbieramy, bo przecież mecz.

- Mam ten sam problem, ale dzieci w ich wieku tak trudno jest zaciągnąć do domu. Tylko zabawa im w głowach.

- Dziwnie się czuję, wiesz? Znamy się tyle lat, a ja nigdy bym nie pomyślał, że kiedyś znajdziemy się w takiej sytuacji. Dwóch starych facetów, z dwójką dzieci na placu zabaw. To komiczne!

- Scena jak z filmu, nie? – zaśmiał się Mariusz.

- Weź nic nie mów – zawtórował mu i przywołał do siebie Enzo.

- I wtedy Klaudiusz powiedział, że pójdzie do pani, bo Zosia była niegrzeczna. Wsadziła mu robaka do łóżka – zaśmiał się chłopczyk, pokonując kolejne stopnie wiodące do michałowego mieszkania.

- A Zosia nie bała się tego robaka?

- Nie! Zosia niczego się nie boi! Ona lubi takie rzeczy jak chłopcy. Bawi się samochodami, gra z nami w piłkę i często ma zdarte kolana, tak jak ja!

- Lubisz ją?

- Bardzo!

- Podoba ci się? – zaśmiał się Michał, otwierając drzwi.

- Nie! Michał, to dziewczyna!

- No i co z tego? To chyba dobrze.

- Ale dziewczyny są głupie!

- Przecież ją lubisz.

- Już nie – odparł, zakładając rączki na piersiach.

Nagle drzwi do mieszkania naprzeciwko się otworzyły, a z środka wyskoczył złoty labrador. Pies od razu podbiegł do małego Enzo i machając wesoło ogonem, polizał chłopca po policzku. Ten zaśmiał się radośnie i mocno objął Oscara.

- Cześć – powiedziała Magda z przyjaznym uśmiechem.

- Hej – odparł niepewnie Michał. Nie wiedzieć czemu, ale czuł się dziwnie w towarzystwie dziewczyny.

- Dobrze, że was widzę. Chcę się tylko upewnić czy wyjście na mecz to aktualna sprawa.

- No, jakbyś była tak miła…

- Jasne, nie ma sprawy. Cześć, Enzo.

- Cześć, Magda!

- O której mam przyjść?

- Za godzinę – odparł siatkarz.

- Jasne. Do zobaczenia. Chodź Oscar, idziemy na spacer!

- Pa! – Enzo pomachał rączką i wszedł za Michałem do jego mieszkania.

Miejscowa hala do siatkówki wypełniona była po brzegi, a hałas się z niej wydobywający słychać było w promieniu kilkunastu metrów. Tłum ubrany w czarno-żółte barwy zmierzał zgodnym rytmem w stronę dużego sportowego obiektu, wyśpiewując i wykrzykując tradycyjne kibicowskie przyśpiewki Skry Bełchatów.

Magda oraz Enzo ubrani w podobny sposób zajęli miejsca w najlepszym rzędzie i wyczekiwali aż siatkarze pojawią się na parkiecie. Obydwoje byli bardzo podekscytowani, ponieważ był ich to pierwszy mecz w życiu. Enzo nigdy nie miał możliwości brania udziału w imprezach sportowych, a Magdalena nie przepadała za sportem, aczkolwiek odkąd poznała Michała jej podejście nieco się zmieniło. Bardzo chciała dowiedzieć się więcej o tej dyscyplinie, bowiem wówczas znalazłaby wspólny temat do rozmów z Winiarskim. Śmiała się sama z siebie, bo była w kilku związkach, ale nigdy nie musiała sama zabiegać o męskie względy.

- Magda, popatrz, popatrz! To Michał! – krzyknął Enzo, kiedy Winiar wybiegł na parkiet. Siatkarz pomachał do swoich znajomych i wyciągnął kciuk ku górze.

Dziewczyna oraz jej mały kompan od razu poddali się atmosferze panującej w hali, która wytwarzana była przez tysiące rozentuzjazmowanych kibiców. Śpiewali, krzyczeli, tańczyli wraz ze stałymi bywalcami tego obiektu. Oklaskiwali zawodników, a najbardziej Michała, który od czasu do czasu zerkał w ich stronę i posyłał szeroki, pełen zadowolenia uśmiech.

Widząc go takiego zadowolonego i szczęśliwego, spoconego, z rozwianymi włosami, z błyskiem w oku i zaangażowanego w grę, Magda zrozumiała, że siatkówka to wielka miłość Michała i całe jego życie. Ta radość, energia, pasja, nie mogły być udawane. Wyglądał niesamowicie, bo to wszystko rozsadzało go od wewnątrz. Świecił swoim własnym blaskiem i tylko nieliczni mogli to zauważyć. Magda miała nadzieję, że i Michał zauważy jej światełko, które zapalało się za każdym razem, kiedy Winiar był w pobliżu.

- Magda, Magda! Wygraliśmy, wygraliśmy! Popatrz na Michała!

- Wyślij mu buziaka – powiedziała z uśmiechem.

- Ty ze mną – odparł malec i obydwoje, bez większego zastanowienia, posłali Michałowi niewidzialne całusy.

- Chodź, pójdziemy do niego.

Dzięki przepustkom, które Magda dostała przed meczem od Winiara, ona oraz Enzo mogli wejść do strefy dla siatkarzy. Z dala od głośnych kibiców, intensywnych świateł i muzyki, usiedli na krzesłach i czekali na bohatera dzisiejszego meczu, który okazał się najlepiej punktującym zawodnikiem.

Kiedy tylko Michał pojawił się w korytarzu, Enzo wystrzelił niczym z procy i pognał wprost na siatkarza. Wpadli sobie w ramiona z dzikim śmiechem, co bardzo rozczuliło przyglądającą się wszystkiemu dziewczynę. Uśmiechnęła się sama do siebie i po raz kolejny w jej głowie pojawiła się myśl, że oni są dla siebie stworzeni.

- Jak mecz? – zapytał Michał, podchodząc do Magdy.

- Świetnie się bawiłem. Nie sądziłam, że siatkówka jest taka fajna.

- Cieszę się. Mam nadzieję, że teraz będziecie wpadać wcześniej, co? – Michał pogilgotał Enzo po brzuszku, doprowadzając malca do śmiechu.

- Z przyjemnością – odparła.

- Wezmę tylko torbę i możemy wracać.

- Mogę iść z tobą do szatni? – zapytał chłopiec.

- Idźcie, ja zaczekam na zewnątrz.

Po dwudziestu minutach cała trójka była już pod drzwiami mieszkania. W drodze powrotnej Enzo zasnął na tylnim siedzeniu samochodu, a Michał i Magda poddali się rozmowie na temat dzisiejszego meczu. Chcąc okazać zainteresowanie, a jednocześnie pogłębić swoją wiedzę na temat siatkówki, dziewczyna zadawała mnóstwo pytań, na które siatkarz rzetelnie i wyczerpująco odpowiadał.

- Dziękuję ci za ten dzień – powiedział Winiarski, trzymając na rękach śpiącego Enzo.

- Nie ma za co. To była dla mnie prawdziwa przyjemność.

- Jest już dość późno, ale może wejdziesz na moment. Zaproponowałbym wino, ale sama rozumiesz – zaśmiał się. – Za to mam bardzo dobrą herbatę.

- Rzeczywiście jest późno… Ale w końcu jutro niedziela. Można dłużej pospać – zaśmiała się i weszła do środka mieszkania.

Michał położył Enzo spać w pokoju obok, a zaraz potem wrócił do salonu, w którym siedziała Magda. Dziewczyna przyglądała się trofeom zdobytym przez siatkarza. Podziwiała jego medale oraz puchary. I trzeba było przyznać, że jego kolekcja robiła wrażenie.

Usiedli na kanapie, w dość bliskiej odległości, i popijając herbatę pogrążyli się w rozmowie. Upływające minuty, a potem godziny nie robiły na nich wrażenia. Wypili kilka ciepłych filiżanek aromatycznego naparu, a nawet przygotowali kanapki do jedzenia. Wieczór powoli zamieniał się w noc, a oni jakby uwięzieni w jakieś innej rzeczywistości, cieszyli się swoim towarzystwem.

- Bardzo kochałem swoją żonę. Była dla mnie najważniejszą kobietą życia. To była szaleńcza miłość, pełna pasji i wzajemnego pożądania. W pewnym momencie coś pękło i się popsuło. Wiele miesięcy dochodziłem do siebie, ale chyba dopiero Enzo pozwolił mi uporać się z demonami przeszłości.

- Będziesz wspaniałym ojcem. Uwielbiam na was patrzeć.

- Tak, ten maluch ma coś w sobie. Sprawia, że życie staje się przyjemniejsze.

- Przypomina mi słoneczko.

- To dobre określenie – odparł z uśmiechem. – A co z tobą?

- Moje związki to jeden, wielki niewypał. Nawet nie ma o czym mówić, bo nie trwały zbyt długo.

- Kochałaś tych facetów?

- Sama nie wiem… Spotykałam się z facetami typu macho. Byli męscy, stanowczy i zdecydowani. A ja chyba podświadomie szukałam kogoś podobnego do mojego ojca. Przez większość życia się z nim opiekowałam i wydaje mi się, że miłość i szczęście osiągnę jedynie w ten sposób.

- Hm, szukać kogoś takiego jak ja. – Magda spojrzała w piękne, hipnotyzujące, błękitne oczy Michała. Jej serce gwałtownie przyśpieszyło na te słowa, a przez głowę, niczym stado koni, przebiegły rozszalałe myśli. – Jestem niczym dziecko we mgle. Zagubiony na morzu statek, który szuka własnej latarni wskazującej drogę.

- Jesteś wspaniałym mężczyzną, Michał. Jestem pewna, że znajdziesz kobietę, która pokocha zarówno ciebie, jak i Enzo. Będziecie piękną rodziną.

- Oby…

- Mój przypadek jest trudniejszy, bo to mężczyzna powinien opiekować się kobietą, a nie na odwrót.

- Wiesz… Uważam, że kochający się ludzie, powinni zajmować się sobą nawzajem – powiedział, patrząc jej głęboko w oczy. Ich twarze znacznie się do siebie zbliżały, a Michał ciągnął swoją wypowiedź zniżając głos z każdym kolejnym słowem, doprowadzając go niemalże do szeptu. – Ja chciałbym mieć kogoś takiego jak ty. Jesteś cudowna, pełna ciepła i zrozumienia… Czuję, że… – Nim skończył zdanie ich usta spotkały się w delikatnym i czułym pocałunku.

Magda objęła dłońmi twarz Michała, pozwalając, aby zawładnął on nią całą. Po raz pierwszy od przyjazdu do Bełchatowa poczuła, że jej życie nabiera sensu. I cieszyła się, że to właśnie Michał jest tym motorem napędowym, który sprawi, że szczęście ponownie zawita do jej serca. 

__________

Jest sobota, trzydzieści minut po północy. W sumie to już niedziela. Rozdział dokończyłam przed minutą, więc wybaczcie mi ewentualne błędy, ale chciałam go już dodać :)

LOVE IS IN THE AIR!!! 

Miłego czytania, kochane! <3